๐ ณ. สมัยหนึ่งประมาณปี พ.ศ. ๒๔๘๙ มีคุณปู่อาง ไม่ทราบนามสกุล อายุประมาณ ๗๐ ปี เกิดที่ ตำบลบ้านบ่อ อำเภอเมือง จังหวัดสมุทรสาคร เป็นที่เคารพนับถือของคนในชุมชน คุณปู่เป็นคนที่มีธรรมะประจำใจ ทุกๆวันพระคุณปู่จะต้องไปทำบุญที่วัด รักษาศีล๘ หรือศีลอุโบสถ อยู่เสมอ คุณปู่อางเป็นคนที่มีวิชาอาคม เป็นหมอยาสมุนไพร และช่วยรักษาชาวบ้านในยามที่มีคนป่วยไข้ โดยไม่คิดเงินคิดทองแก่ผู้ที่มารักษาแต่ประการใด  อยู่มาวันหนึ่ง แกออกไปหาสมุนไพรในป่า ซึ่งชาวบ้านเรียกกันว่าบางสีคต(เพราะมีคลองคดโค้งมาก) และบริเวณที่แกเข้าไปหาสมุนไพรนั้น มีศาลเก่าแก่อยู่หลังหนึ่ง ภายหลังชาวบ้านเรียกกันว่า ศาลเจ้าพ่อดอนยาว ศาลหลังนี้ถูกสร้างมาตั้งแต่สมัยไหนไม่มีใครทราบ แต่ในป่าแถบนั้นมีสมุนไพรอยู่มากมาย และคุณปู่ก็ชอบไปหาสมุนไพรในป่านั้นอยู่บ่อยๆ ซึ่งบางครั้งแกก็จะเข้าไปไหว้ขอโชคขอลาภกับเจ้าพ่อดอนยาว และแกก็มักจะสมความปรารถนาอยู่เสมอ ทำให้ผู้คนที่ทราบข่าวก็พาไปไปขอโชคขอลาภตามคุณปู่อางกันอยู่เสมอ
วันหนึ่งคุณปู่อางไปหาสมุนไพรประเภทเปลือกไม้ เถาวัลย์เปรียง เพื่อนำไปต้มน้ำ ดื่มกินแก้ปวดเมื่อย พอแกได้สมุนไพรมากเท่าที่ต้องการแล้ว จึงกลับบ้านก็ซึ่งก็มักจะเป็นเวลาเย็น  และก็ได้อาบน้ำ ทานข้าวเสร็จแล้ว จึงเข้านอนด้วยความที่เป็นชาวพุทธจึงสวดมนต์ก่อนนอนทุกครั้ง วันนั้นแกหลับสนิท และได้ฝันไปว่า ตัวเองเข้ามาหาสมุนไพรในป่านั้น และได้ยืนอยู่ข้างศาลเจ้าพ่อดอนยาว แกหันหน้าไปทางคลองบางสีคต และได้พบ บุรุษผู้หนึ่งยืนอยู่ ตัวสูงประมาณ ๘ ศอก นุ่งจุงกระเบนสีแดง โพกศีรษะด้วยผ้าสีแดง มือขวาถือขวานเล่มใหญ่ ยืนข้างกองอิฐกองโต เมื่อเห็นดังนั้นเลยเดินเข้าไปถามบุรุษผู้นั้นว่า ท่านจะเอาก้อนอิฐมาทำอะไรตั้งมากมายยังกับภูเขาแบบนี้ บุรุษนั้นจึงตอบด้วยเสียงอันดังกังวาลว่า ก้อนอิฐนี้ข้าเฝ้าไว้ ต่อไปจะนำไปสร้างพระเจดีย์ สิ้นเสียงนั้นแกก็ตื่นขึ้นมา  ความฝันนั้นชัดเจนมาก จึงได้นั่งพิจารณา ว่าความฝันนั้นดีร้ายประการใด  จากวันนั้นเวลาผ่านไปนาน ๕ ปี  คุณพ่อห่อ คุณแม่เป้า  ยาสาธร   ได้มีจิตศรัทธาจะถวายที่ดินเพื่อสร้างวัด จำนวน ๓๔ ไร่คุณพ่อห่อ คุณแม่เป้า  ยาสาธร จึงได้มาปรึกษากันแล้ว ทุกคนก็เห็นด้วย จึงพากันไปยังวัดใหญ่บ้านบ่อ ตำบลบ้านบ่อ อำเภอเมือง จังหวัดสมุทรสาคร ได้เข้าไปหาท่านเจ้าประคุณพระประสาท สีลคุณ   เจ้าอาวาสวัดใหญ่บ้านบ่อ แล้วได้แจ้งความประสงค์ที่จะถวายที่ดินของตนให้เพื่อสร้างวัด เมื่อท่านเจ้าอาวาสได้ทราบความประสงค์แล้วก็รับไว้ พร้อมทั้งอนุโมทนาบุญ จากนั้นท่านเจ้าคุณก็ส่งพระอาจารย์ไก๋ ธนิโย ซึ่งเป็นพระลูกศิษย์ของท่าน ให้ไปอยู่ยังที่ดิน ที่พ่อห่อและแม่เป้า ยาสาธรได้ถวายไว้  พร้อมกันนั้นชาวบางสีคตจึงได้สร้างกุฏิ ที่พักสงฆ์ มุงด้วยหลังคาจาก ไว้เป็นที่พักชั่วคราว  ต่อจากนั้น พระอาจารย์ไก๋ จึงได้เชิญชวนคณะผู้มีจิตศรัทธา ร่วมกันสร้าง และพัฒนาวัดขึ้นมาเป็นลำดับ หลังจากนั้นประมาณปีเศษ คุณปู่อางได้ไปทำบุญและบริจาคทรัพย์ ให้กับพระอาจารย์ไก๋ เมื่อพระอาจารย์ได้อนุโมทนาแล้ว คุณปู่อางก็อยู่สนทนาธรรมกับพระอาจารย์ไก๋ ในการสนทนาครั้งนั้นปู่อางก็ได้เล่าถึงเรื่องความฝันครั้งเก่าให้กับพระอาจารย์ไก๋ได้ฟัง  พระอาจารย์ไก๋ได้ฟังตั้งแต่ตันจนจบพลันมีความรู้สึกขนลุกซู่ แล้วก็พูดขึ้นว่า ต่อไปวัดนี้จะต้องมีการก่อสร้างพระเจดีย์ใหญ่  จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็ประมาณ ๕๐ ปีแล้ว ซึ่งต่อมาพระอาจารย์ไก๋ก็ได้ลาออกจากเจ้าอาวาส และได้มีการแต่งตั้งเจ้าอาวาสองค์ใหม่อีกหลายรูป ซึ่งเรื่องเล่าทั้งหมดนี้เป็นคำบอกเล่าของ คุณสมพงษ์ สวนโพธิ์
       ๐ คุณปู่เหมือน ศรีประจันทร์ อายุประมาณ ๙๐ปี อาศัยอยู่ที่บ้านบางสีคต ได้เคยบวชเป็นพระภิกษุอยู่หลายสิบพรรษา แต่พออายุมากขึ้น แกก็ลาสิกขามาอยู่กับลูกหลานที่บ้าน วันนั้นแกมีส้มโออยู่ หนึ่งผล แกได้นึกถึงพระครูเจ้าอาวาสวัดศรีวนาราม จึงได้นำมาถวาย ครั้นถวายเสร็จ ท่านพระครูได้อนุโมทนาแล้ว ปู่เหมือนจึงได้อยู่สนทนาธรรมกับท่านเจ้าอาวาสต่อ ช่วงหนึ่งแกได้เล่าว่า สมัยที่แกยังหนุ่มอยู่นั้น แกได้รู้จักกับคุณป้าพุก  รอดทะยอย เกิดที่ตำบลดอนลาว ตำบลโรงเข้ อำเภอเมือง จังหวัดสมุทรสาคร อาชีพทำนาข้าว ทำสวน หาปลาตามประสาชาวบ้านทั่วไป และยังสามารทำคลอดเป็นหมอตำแยฝีมือดีอีกด้วย เรียกว่าชาวบ้านแถบนั้นใครจะคลอดลูก ก็ต้องเรียกแกไปทำคลอดเลยทีเดียว แกจึงเป็นผู้ใหญ่ที่เคารพรักของคนในชุมชนเป็นอย่างมาก   อยู่มาวันหนึ่งเป็นฤดูน้ำหลากทำนาทำสวนไม่ได้ แกจึงไปหาคุณปู่เหมือนซึ่งเป็นญาติกัน ซึ่งสมัยนั้นคุณปู่เหมือนเพิ่งจะมีอายุประมาณ ๒๐ ปี เท่านั้นเอง (ตอนนั้นคุณป้าพุกอายุ ๘๐ ปี) ในเวลาบ่าย ป้าพุกอยู่ว่างจึงออกไปหาปลา แถบคลองบางสีคต ใกล้ๆกับศาลเจ้าพ่อดอนยาว ในขณะที่ป้าพุกหาปลาอยู่นั้นเองได้หันไปเห็นกองอิฐกองใหญ่มาก แกก็สงสัยว่าใครกันที่เอาอิฐมากองตั้งมากมายแบบนี้ ไม่รู้จะนำไปสร้างอะไร  เมื่อแกหาปลาได้ตามที่ต้องการแล้วจึงกลับบ้าน อาบน้ำ และทานอาหารกันตามปกติ ในระหว่างที่กำลังทานอาหารกันนั้นป้าแกจึงพูดกับปู่เหมือนว่า ตรงคลองบางสีคตไม่รู้ใครจะสร้างอะไร ท่าทางจะใหญ่โตน่าดู ก็มีก้อนอิฐมากองตั้งมากมายปานนั้น  เมื่อปู่เหมือนได้ฟังดังนั้นจึงอยากจะเห็นบ้าง จึงชวนกันว่ารุ่งเช้าจะออกไปดูกัน  ปรากฏว่าตอนรุ่งเช้าพอทั้งสองไปถึงบริเวณที่ป้าพุกเจอกองอิฐนั้น กลับไม่มีก้อนอิฐเลยแม้สักก้อนเดียว เรื่องนี้สร้างความแปลกใจและสงสัยแก่ป้าพุกเป็นอย่างมาก  เวลาผ่านไปประมาณ ๕ ปี คุณพ่อห่อและคุณแม่เป้า ยาสาธร ก็ได้ถวายที่ดินเพื่อนำไปสร้างวัด เป็นที่ธรณีสงฆ์  ซึ่งก็ที่ที่เดียวกันกับที่ป้าพุกได้เห็นกองอิฐจำนวนมหาศาลนั่นเองเรื่องทั้งหมดนี้ก็เป็นเรื่องเล่าของ คุณปู่เหมือน ศรีประจันทร์ แห่งบ้านบางสีคต 
         ๐ คุณปู่เหมือน ศรีประจันทร์ เกิดเมื่อวันที่ ๒๘ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๔๕๖  ได้บอกเล่าประวัติของวัดศรีวนาราม  ว่า  วัดศรีวนาราม ตั้งอยู่ท้องที่ ๑๐๒  หมู่ที่ ๔  ตำบลบางกระเจ้า อำเภอเมือง  จังหวัดสมุทรสาคร  สังกัดคณะสงฆ์มหานิกาย  มีที่ดินที่ตั้งวัดจำนวนเนื้อที่  ๓๔ ไร่ (โดยได้รับจิตศรัทธาบริจาคโดยคุณพ่อห่อ และคุณแม่เป้า ยาสาธร)วัดนี้สร้างขึ้นเมื่อประมาณ พุทธศักราช ๒๔๙๙ ได้รับพระราชทานวิสุงคามธสีมาแล้ว  เริ่มต้นการสร้างวัดนี้ได้นิมนต์ พระครูไก๋ ธนิโย  จากวัดใหญ่บ้านบ่อ  มาเป็นผู้ดำเนินการก่อสร้าง ในครั้งแรกได้ก่อสร้างกุฏิที่พักสงฆ์ก่อน  แล้วต่อมาจึงได้รวมรวบแรงกาย  แรงทรัพย์  แรงศรัทธา  จากชาวบ้านชุมชนบางสีคตและละแวกใกล้เคียง ร่วมกันปลูกสร้างเสนาสนะ โบสถ์ วิหาร จนได้รับการแต่งตั้งเป็นวัด อย่างถูกต้องตามกฎหมาย  ทางด้านการก่อสร้างนั้น พระครูไก๋ ธนิโย ได้เริ่มก่อสร้าง พระอุโบสถ แต่ยังไม่ทันแล้วเสร็จ ท่านพระครูก็ได้ลาออกจาการเป็นเจ้าอาวาสเสียก่อน ทางคณะสงฆ์ จึงได้แต่งตั้ง พระอาจารย์วินัย วินโย มาเป็นเจ้าอาวาสปกครองได้ระยะหนึ่ง พระอาจารย์วินัยก็ได้ลาออกจากเจ้าอาวาสอีก ต่อมา ทางคณะสงฆ์จึงได้แต่งตั้ง พระอาจารย์ชูชาติ ถิรปุญฺโญ เป็นเจ้าอาวาส พระอาจารย์ชูชาติ ได้ทำการก่อสร้างพระอุโบสถต่อจนแล้วเสร็จ ทำการผูกพัทธสีมา ฝังลูกนิมิต แล้วพระอาจารย์ชูชาติ ถิรปุญฺโญ จึงได้ลาออกจากเจ้าอาวาส ทางคณะสงฆ์วัดศรีวนาราม และประชาชนชาวบางสีคต จึงได้พากัน ไปกราบ พระเดชพระคุณ หลวงพ่อพระรามัญมุนี (หลวงพ่อสมัย กมโล) เจ้าอาวาสวัดป้อมวิเชียรโชติการาม เจ้าคณะจังหวัดสมุทรสาคร ให้ช่วยส่ง พระภิกษุ ให้มาเป็นเจ้าอาวาสวัดศรีวนาราม ครั้งนั้น        พระรามัญมุนี ได้พิจารณาแล้ว จึงได้ส่ง พระอาจารย์เจริญ ขนฺติโก จากวัดน่วมกานนท์ มาเป็นเจ้าอาวาส ที่วัดศรีวนารามแห่งนี้ นับว่าเป็นเจ้าอาวาสรูปที่ ๔ ในวันที่ ๘ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๓๖
         ๐เมื่อพระอาจารย์เจริญ ได้มาเป็นเจ้าอาวาส ณ. วัดศรีวนาราม ตำบลบางกระเจ้า อำเภอเมือง จังหวัดสมุทรสาคร ได้ใช้วิชาซึ่งได้รับการถ่ายทอดมาจาก พระครูสาครธรรมวิยาน (หลวงพ่อต่วน     ) เจ้าอาวาสวัดน่วมกานนท์ ตำบลชัยมงคล อำเภอเมือง จังหวัดสมุทรสาคร ซึ่งเป็นครูอาจารย์ของพระอาจารย์เจริญนั่นเอง พระอาจารย์เจริญได้ ใช้วิชาในการ ดูชะตาราศี สะเดาะเคราะห์ ต่อชะตา เสริมราศี การทำพิธีเสริมดวง ไหว้พระราหู ครอบครู และลงนะหน้าทอง กับสาริกาลิ้นทอง แก่ลูกศิษย์ และประชาชนทั่วไป  ทำให้มีคลื่นมหาชนที่เลื่อมใสศรัทธา ในพระอาจารย์เจริญ ได้ร่วมกันพัฒนาวัดศรีวนาราม จนมีความเจริญรุ่งเรืองมาพอสมควร  จนพระเถระชั้นผู้ใหญ่ได้ทราบถึงความตั้งใจอันดีของท่านพระอาจารย์เจริญที่ช่วยทำนุบำรุงพระพุทธศาสนาดังที่กล่าวมาแล้ว จึงได้แต่งตั้งท่านเป็น  พระครูสาครสิริคุณ  ดำรงตำแหน่งเจ้าคณะตำบลบางกระเจ้า ทั้งยังได้ให้ท่านเป็นพระอุปฌาย์  ครั้นเมื่อท่านเป็นเจ้าอาวาสได้ ๕ ปี ท่านพระครูสาครสิริคุณก็ได้มีโอกาสได้ เดินทางไปกราบไหว้สังเวชนียสถานที่ประเทศอินเดีย ครั้งนั้นท่านเกิดความปลื้มปิติยินดี คิดว่าควรจะสร้างพระมหาเจดีย์พุทธคยานี้ ซึ่งเป็น สถานที่ซึ่งองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าของเราได้ทรงตรัสรู้  เพื่อเป็นพุทธบูชา  พร้อมทั้งเพื่อที่จะถวายเป็นพระราชกุศลแก่องค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวอีกด้วย แต่ยังไม่มีโอกาส จึงได้เก็บความรู้สึกนั้นไว้ในใจ จนเวลาได้ล่วงเลยไป  ๑๐  ปี
        วันพุธที่ ๑๗ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๕๓ (ขึ้น ๔ ค่ำ เดือน ๔)  พระครูสาครสิริคุณได้มีโอกาสเดินทางไปกราบไหว้สังเวชนียสถานที่ประเทศอินเดียอีกครั้งหนึ่ง โดยการนำของหลวงพ่อสมชาย เจ้าอาวาสวัดป่าสว่างบุญ  จังหวัดสระบุรี ท่านมีเมตตาให้ไปแสวงบุญ โดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายใดๆ ร่วมกับพระภิกษุทั้งหมด ๑๐๘ รูป  ซึ่งหลวงพ่อสมชายได้เมตตาอนุเคราะห์ให้ทั้งหมด  เมื่อคณะปฏิบัติธรรมไปถึงประเทศอินเดียแล้ว ก็เข้าพัก ณ. วัดไทยพุทธคยา  ตกตอนเย็นหลวงพ่อสมชาย ได้นำคณะ ไปปฏิบัติบูชาที่พระมหาเจดีย์พุทธคยา บริเวณใต้ต้นพระศรีมหาโพธิ์ ซึ่งเป็นที่ที่องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ได้ทรงตรัสรู้ อนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ  และในพระมหาเจดีย์นั้นเองเป็นที่ประดิษฐานของ  หลวงพ่อพุทธเมตตา  ซึ่งเป็นพระพุทธรูปที่รอดพ้นจากการเผาทำลายจากสงครามศาสนาในประเทศอินเดียได้อย่างน่าอัศจรรย์ ในคืนนั้นหลวงพ่อสมชายได้นำคณะ ปฏิบัติบูชาตลอดทั้งคืน  ในคืนนั้นเองพระครูสาครสิริคุณ ได้ตั้งจิตอธิฐานว่า “ถ้าข้าพเจ้ามีบุญวาสนา สร้างพระมหาเจดีย์ได้สำเร็จ ตามความปรารถนาแล้ว ขอให้ต้นพระศรีมหาโพธิ์อันศักดิ์สิทธิ์ จงประทานใบโพธิ์ ให้แก่ข้าพเจ้าด้วยเทอญ” นับว่าเป็นเรื่องอัศจรรย์ เมื่อมีใบโพธิ์ ใบหนึ่งร่วงหล่นจากต้นพระศรีมหาโพธิ์นั้นมาตกตรงหน้าพระครูสาครสิริคุณนั้นเอง นับว่าความปรารถนาของหลวงพ่อพระครูสาครสิริคุณก็สำเร็จสมความปรารถนา  
          รุ่งเช้า หลวงพ่อสมชาย ได้นำพระภิกษุ ทั้ง ๑๐๘ รูป ทำวัตรเช้า เจริญพระพุทธมนต์แล้วเสร็จ จึงกลับที่พักที่ วัดไทยพุทธคยา  ครั้งนั้นท่านเจ้าคุณ เจ้าอาวาสวัดไทยพุทธคยาได้มอบหน่อต้นพระศรีมหาโพธิ์ให้กับพระครูสาครสิริคุณ เมื่อกลับมาถึงประเทศไทย หลวงพ่อพระครูสาครสิริคุณ จึงได้นำมาปลูกไว้ ณ. วัดศรีวนาราม ในวันมาฆบูชา ตรงกับวันที่ ๒๘ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๕๓ ตรงกับวันขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๔ (๘-๘) เวลา ๒๑.๑๙ น. ขณะนั้นก็มีเหตุการณ์อัศจรรย์อีกคือ ขณะที่หลวงพ่อกำลังลงมือปลูกหน่อต้นพระศรีมหาโพธิ์ อยู่นั้นก็ได้มีพระจันทร์ทรงกลดเกิดขึ้นมาทันที
         ๐ ในปี พุทธศักราช ๒๕๕๓   วันพุธที่ ๒๔ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๕๓  ตรงกับวันขึ้น ๙ ค่ำ เดือน ๕ ปีขาล เวลา ๙.๑๙ น. ได้มีการทำพิธีวางศิลาฤกษ์ โดยพระเดชพระคุณท่านเจ้าคุณพระมหาสมเด็จธีราจารย์  เจ้าอาวาสวัดชนะสงคราม เป็นองค์ประธาน  โดยมีคุณแม่บุญมา  ยาสาธร พร้อมทั้งคณะกรรมการ ข้าราชการ พ่อค้า ประชาชนร่วมกันบริจาคสร้าง คุณแม่ตลับ วัจนะรัตน์ เป็นประธานใหญ่ร่วมบริจาคเงิน ๓๐๖,๐๐๐ บาท
            ๐ เมื่อวางศิลาฤกษ์แล้ว พระครูสาครสิริคุณ พระครูสาครสิริคุณ ได้ตกลงกับ ช่างก่อสร้างว่าให้ลงมือตอกเสาเข็มได้เลย  แต่ก็มีเหตุหลายประการที่ทำให้ยังไม่สามารถลงมือตอกเสาเข็มได้ อาทิเช่น งานที่ช่างรับไว้ยังไม่แล้วเสร็จบ้าง จนต้องนำปั้นจั่นสำหรับตอกเสาเข็มของบริษัทอื่นมาตอกแทน  แต่ก็ไม่สามารถตอกได้  โดยบางครั้งนำมาแล้วก็มีเหตุให้ต้องนำกลับไปบ้าง  ติดฝนตกมาไม่ได้บ้าง  น้ำท่วม รถไม่สามารถ เข้าไปเอาเข็มได้บ้าง จนถึงประกอบไม่สำเร็จบ้าง   จึงต้องทำให้การตอกเสาเข็มในการสร้างพระมหาเจดีย์ นั้นต้องเลื่อนไปถึง   วัน พุธ ที่ ๒๘ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๕๓  ตรงกับวันขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๖ เวลา ๙.๑๙ น. จึงได้ฤกษ์ ตอกเสาเข็มได้ ซึ่งก็คือ วันวิสาขบูชานั่นเอง จนมีผู้คนทั่วไปกล่าวว่า จะสร้างพระมหาเจดีย์พุทธคยานั้น ซึ่งเป็นระลึกถึงเหตุการณ์และสถานที่ที่พระพุทธเจ้า ทรงตรัสรู้ ก็ต้องเริ่มก่อสร้างในวันวิสาขบูชา อันเป็นวันคล้ายวันที่ พระพุทธเจ้าทรง ประสูติ ตรัสรู้ และ ปรินิพพานนั่นเอง นับว่าเรื่องนี้ก็เป็นเหตุอัศจรรย์ ในการก่อสร้างพระมหาเจดย์ที่วัดศรีวนารามอีกประการหนึ่ง
           ๐ ในการก่อสร้างพระมหาเจดีย์พุทธคยารัตนมงคลนี้ นับว่าต้องใช้ปัจจัยเป็นจำนวนมาก
เพียงแค่เสาเข็มที่ใช้ตอก ก็มีมากถึง ๑๙๙ ต้นแล้ว สำหรับแบบแปลนการก่อสร้าง ใช้สถาปนิกออกแบบเป็นศิลปะ ตามแบบประเทศอินเดีย ควบคุมงานโดยช่างผู้ชำนาญงาน