วัดใหม่(บัวลอย)เดิมเป็นวัดร้าง ไม่มีประวัติการก่อสร้าง แต่พอประเมินจากโบราณสถานที่ยังคงเหลืออยู่ คาดว่าสร้างมาตั้งแต่สมัยอยุธยาตอนกลางถึงตอนปลาย อาจเป็นเพราะถูกทำลายจากศึกสงครามหรือขาดการบูรณปฏิสังขรณ์มานานมาก จึงเหลือเพียงซากของกองอิฐที่พอให้เห็นว่าเป็นโบสถ์ กับเศียรพระพุทธรูปกับพระอุระที่ขาดอยู่บนซากปรักหักพัง พระครูสังฆรักษ์ลออ อดีตเจ้าอาวาสวัดแก้ว ได้อัญเชิญเศียรพระพุทธรูปขึ้นมาหล่อต่อเติมให้เต็มองค์ลงรักปิดทอง และอัญเชิญมาประดิษฐานไว้ในโบสถ์หลังเดิม ถวายพระนามว่า หลวงพ่อใหญ่ สำหรับโบสถ์เป็นผนังก่ออิฐถือปูนเหลืออยู่เพียงครึ่ง ไม่มีหลังคา ทางวัดได้คงรักษาไว้ตามสภาพเดิม แต่ได้สร้างอาคารหลังคาโครงเหล็กครอบไว้อีกชั้นหนึ่งเพื่อกันแดดกันฝน และใช้เป็นที่ประกอบสังฆกรรมต่างๆ
ดังที่ได้กล่าวมาแล้วว่า วัดนี้เดิมเป็นวัดร้าง ไม่มีใครทราบประวัติและรายละเอียด จึงมีแต่เรื่องบอกกล่าวเล่าขานสืบต่อกันมาและไม่มีหลักฐานยืนยัน จนเมื่ออุบาสิกานฤมล มาประยูร พร้อมคณะได้มาบุกเบิกและบูรณะวัดนี้ รวมทั้งได้ดำเนินการขอจัดตั้งวัดร้างนี้ให้เป็นวัดที่ถูกต้องตามระเบียบของทางราชการเมื่อปีพุทธศักราช ๒๕๒๙ และเนื่องจากไม่ทราบชื่อวัดและเป็นวัดที่บูรณะขึ้นมาใหม่ ประกอบกับรอบโบสถ์มีสระน้ำ มีดอกบัวลอยอยู่ จึงนำข้อมูลนี้มาตั้งชื่อวัดว่า”วัดใหม่(บัวลอย)” ชาวบ้านมีความศรัทธาและเชื่อกันว่ามีเทวดารักษาอยู่ที่วัด เวลาบนบานศาลกล่าวในสิ่งที่ต้องการให้ประสบความสำเร็จ โดยเฉพาะเรื่องการไล่ทหาร มักจะบนด้วยร่มและขนมจีน เมื่อประสบความสำเร็จตามที่ต้องการแล้ว ก็จะนำร่มและขนมจีนมาแก้บน นอกจากนี้ยังมีคำบอกเล่าจากเหรัญญิกของวัดว่า คุณแม่เนิ้ม สุพรรณนานนนท์ ซึ่งเป็นคนเก่าแก่ของหมู่บ้านได้ทันเห็นเหตุการณ์ บอกว่า เดิมทีเรียกขานกันว่า “วัดรางบัว” เพราะมีสระบัวเต็มไปหมด อีกท่านหนึ่งอยู่ในตลาดสุพรรณบุรี เล่าให้ฟังว่า วัดบัวลอย นี้ มีอยู่ในนิราศสุพรรณฯ ของท่านสุนทรภู่ รัตนกวีเอกของไทยได้จารึกเอาไว้

Google Map Link
กดดู